NIEUSTANNE HAMOWANIE
Polega ona na nieustannym hamowaniu, tłumieniu, ograniczaniu popędów niealtruistycznych i być może należałoby całą kulturę rozpatrywać jako przemożny proces tego poskramiania, jako potężny środek, który służy w ostatecznym wyniku stworzeniu harmonii między skłonnościami wszystkich poszczególnych jednostek. Pozornie wygląda to na proces nadzwyczaj dla jednostki bolesny, ponieważ częściowo tłumi on przecież popędy, wymagając rezygnacji. Ale tak się tylko zdaje, ponieważ ograniczenie to jest dla jednostki i tak konieczne i zbawcze, a niepohamowany rozwój popędów pociąga za sobą silną przykrość-skutek, a więc w każdym razie nie jest drogą do najbardziej wartościowego życia. Ma to znaczenie tak wielkie, że skłonności altruistyczne nieraz wcale jeszcze do opanowania sytuacji nie wystarczają, a w celu utrzymania w szachu żywiołowych sił potrzebne jest jeszcze współdziałanie innych popędów.